Prolog

W końcu, po długim czasie oczekiwania, wstawiam prolog. Z czego to wynika? Plany, co do tego, ile z życia Kathariny chcę wam zdradzić, bardzo się pozmieniały. I myślę, że tak będzie lepiej, bo gdybym z miejsca opowiedziała wam połowę tego, nad czym główna bohaterka tak się zastanawia, wszystko byłoby bardzo przewidywalne. Okay, bez dłuższego przeciągania – zapraszam do czytania i komentowania! I tak peesem - dziękuję Nox, której z resztą chciałam zadedykować tę notkę, za zbetowanie.

Wzdrygnęłam się, ten nagły ruch spowodował, że prawie spadłam z parapetu. Jak mogłam tam zasnąć? Przez długi czas wierciłam się w łóżku, a udało mi się zapaść w sen dopiero gdy znalazłam się na twardym, zimnym parapecie? Mój umysł płata mi figle. Ale to nie jest teraz ważne... Na dworze nadal było ciemno, blask latarń nie robił większej różnicy. Spojrzałam na zegarek na stoliku nocnym, wskazywał godzinę czwartą nad ranem. Dreszcz przeszedł moje ciało. Dokładnie za siedem godzin będę w drodze do Hogwartu. Stres? W tej chwili? No proszę, nie bałam się przez tyle tygodni, miesięcy... Wręcz przeciwnie – byłam bardzo szczęśliwa. W końcu mogłam się odciąć od mojej rodziny. W końcu coś nas podzieli. Chociaż to będzie tylko odległość. Nie zrozumcie mnie źle, moje relacje z innymi mieszkańcami domu nie są bardzo złe. Ja po prostu... Tam nie pasuję. Tu nie pasuję. Chcę tylko wyświadczyć im przysługę. Męczą się ze mną, widzę to na każdym kroku. Wiem, sama nie jestem bez winy. Mój trudny charakterek daje o sobie znać przy każdej głębszej rozmowie. Jestem trochę złośliwa, może nawet bardziej niż trochę. Ale jestem przykładną córką. Przynajmniej sprawiam takie wrażenie. To powinno im wystarczać. Nie lubię mówić o sobie, to jest główny powód naszych sprzeczek. Rodzice nie myślą, że coś ukrywam, ale że im nie ufam. Bo nie ufam. Chociaż nigdy nie powiedziałam tego głośno. Pewnie wnioskują to z mojego zachowania. Ale jeśli ktoś czegoś ode mnie oczekuje, ja mogę oczekiwać tego samego od niego. A oni też mi nie ufają. Nie wierzą. Czy to mnie boli? Nie. Kiedyś chyba tak, ale teraz jestem do tego przyzwyczajona. Przyzwyczajona do bycia drugim dzieckiem. Nie miałam jakiegoś strasznego dzieciństwa. Tak właściwie... Z perspektywy trzeciej osoby niczego mi nie brakowało. Ale jednak. Nigdy nie poznałam na sobie miłości. Takiej prawdziwej, niewymuszonej. Bezwarunkowej. Nie winię za to Draco, jest moich ukochanym bratem. Jest jedyną osobą z rodziny, która mnie rozumie (choć też nie mówię mu wszystkiego). Czuję się za niego odpowiedzialna. Jestem i zawsze będę jego starszą siostrą - nie ważne, co się stanie w przyszłości. 

A tak mogłabym się odciąć. W Hogwarcie zacznę z czystą kartą. No... Prawie. Niestety nazwisko Malfoy już chyba do końca życia będzie stało obok mojego imienia - lub chociaż będę z nim w jakiś sposób związana, kojarzona.

Spojrzałam w okno, zobaczyłam kota na drodze. Szedł w stronę rozwidlenia, przez chwilę odprowadzałam go wzrokiem. Wybrał ścieżkę i poszedł dalej. 

Też bym tak chciała – mieć wybór. Móc pójść w te albo we wte. Już dawno zabrano mi opcje w moim życiu. Moja ścieżka jest ściśle wytyczona. Mogę iść tylko nią. I idę, tak jak mi kazano. Nie miałam wyboru.


         Walizki stały w rogu pokoju. Im dłużej na nie patrzyłam, tym bardziej chciało mi się wymiotować. Już prawie dochodziła siódma, gdy usłyszałam jakieś szmery za drzwiami. Wgramoliłam się pod kołdrę i zaczęłam udawać, że śpię. Chwilę potem drzwi zaczęły otwierać się z cichym skrzypem.

– Katy? – Usłyszałam delikatny głos Narcyzy. Nie była dla mnie mamą, więc jej tak nie nazywałam. Nie mogłam... – Katy, pora wstawać.

Uchyliłam powieki. Narcyza uśmiechała się do mnie lekko, ale w tym uśmiechu można było dostrzec stres. 

– Nie śpię już od dawna – odpowiedziałam beznamiętnie i usiadłam na łóżku.

– Rozumiem, że możesz być trochę nie w humorze, bo nie spałaś całą noc, ale może przestaniesz być taka zgryźliwa. – Usiadła na łóżku. – Jeśli chcesz się z kimś zaprzyjaźnić w szkole, musisz postarać się być odrobinę milsza.

– A skąd pomysł, że chcę w szkole znaleźć przyjaciół? Jadę do szkoły, żeby się uczyć!

– Katy, ja też przez to przechodziłam. Też stresowałam się pierwszym dniem w szkole...

– Ja się nie stresuję!

To nie powinno mieć miejsca, nie powinnam się tak unosić... Ale przy Narcyzie nie umiem udawać, że wszystko jest w porządku. Nie umiem ukryć przed nią sekretów. Ona umie wyczytać wszystko z mojego zachowania... Albo ja po prostu nie umiem wystarczająco dobrze ukryć swoich uczuć.

– Dobrze, spokojnie. – Zrobiła taki ruch, jakby chciała mnie objąć, ale cofnęła rękę i westchnęła głęboko. - Ubierz się. Za pół godziny śniadanie.

Popatrzyła na mnie, jak gdyby oczekiwała odpowiedzi, ale ja tylko przytaknęłam i odwróciłam wzrok. Nie chcę, by mnie przytulała. Nienawidzę, gdy mówi, że mnie kocha. Nie potrzebuję wymuszonych gestów. Nie potrzebuję kłamstw. To mogłoby mnie złamać... 

Wiedziałam, że jestem adoptowana. Ale ta bajeczka, którą mi sprzedali... To się nie trzyma kupy. 

Kiedyś ufałam moim rodzicom, lecz to się zmieniło. Gdy miałam około sześciu lat, zaczęłam miewać dziwne sny. One powtarzają się do dziś, z czasem stawały się coraz bardziej wyraźne, ale i tak nie mogłam nic z nich wyczytać. Powiedziałam o nich rodzicom. W tym samym dniu podsłuchałam ich dziwną rozmowę... Od tego czasu zaczęli do mnie podchodzić bardziej podejrzliwie i z dystansem, choć ostatnio to się unormowało. To wszystko utwierdziło mnie w przekonaniu, że coś tu nie gra. Że to ze mną nie gra. Od tego czasu jestem szpiegiem - sama dla siebie.

Narcyza wyszła, a ja zostałam sama w pokoju. Wszystko się we mnie gotowało. Trochę czasu minęło, zanim się uspokoiłam. Niestety, łatwo wyprowadzić mnie z równowagi. To cecha, nad którą muszę ostro popracować.

Weszłam do jadalni. Lucjusz siedział przy stole i czytał gazetę. Zobaczył mnie i zwrócił się do mnie:

– Dzień dobry. – Jego ton głosu zawsze był taki zimny i protekcjonalny. Na szczęście nie rozmawiamy zbyt często, a jeśli już, to krótko i na temat. – Przygotowana? Usiądź. 

Ale dzisiaj coś się zmieniło w jego głosie. Był trochę jakby... Spięty? Ale niby czemu? Przeze mnie? Przecież to absurdalne.

Lucjusz wziął sobie dzisiaj wolne, bo chciał mnie odprowadzić na peron. To też nie ma sensu. Nie potrzebuję jego łaski.

Usiadłam cicho na krześle, jak najdalej od niego.

– Tak... Myślę, że tak.
       – To dobrze. Nie mam wątpliwości, że sobie poradzisz. Jesteś o wiele inteligentniejsza, niż sobie wyobrażasz.

Co? Nigdy mi czegoś takiego nie powiedział. Kłamał. To przecież takie jasne... Ale to nie zmienia faktu, że nie wiedziałam, jak na to odpowiedzieć. Na szczęście do pokoju weszła Narcyza i Draco, oboje nieśli śniadanie.

– To ja może pomogę? - zwróciłam się do Narcyzy.

– Oczywiście. - Odpowiedziała i poszłam do kuchni. 

– Zestresowana? - zapytał mnie Lucjusz, gdy wszyscy siedzieliśmy przy stole. Narcyza spojrzała na mnie wymownie.

– Nie – odpowiedziałam beztrosko.

To chyba najlepszy czas, żeby przybliżyć wam trochę moje dzieciństwo. Od kiedy pamiętam, uczono mnie zasad, które – jeśli wierzyć temu, co rodzice sądzą – powinny mi pomóc. 

ZASADA NR 1

Jeśli okoliczność do tego nie zmusza, nie mów całej prawdy. Nie wszystkim należy się dzielić, a czasem należy pomóc większemu dobru.

Oczywiście, że się z tym nie zgadzam! Jak kłamstwo może pomóc? To jest niedorzeczne, ale udaję, że też tak sądzę. Muszę. 

Jedynym dobrym aspektem tych całych reguł jest to, że wiele razy używam ich w rozmowach z moimi rodzicami. Nie wszystkim należy się dzielić, a na pewno nie z nimi.
– W ogóle? 

Lub po prostu to, że oni nie zauważają, gdy ich okłamuję. Nie łamię zasad, bo trzymam się własnych.

– W ogóle.

– Uważaj na siebie – Narcyza zwróciła się do mnie, gdy byliśmy już na peronie. Czułam, jak żołądek podjeżdża mi do gardła.

– Spróbuję.

– I pisz dużo listów! - zawołał do mnie Draco. – Myślisz, że zmieściłbym się do walizki? – Lucjusz parsknął śmiechem.

– Draco, nie wydziwiaj. Katharino, ucz się pilnie. – Nienawidzę, gdy ktoś się tak do mnie zwraca. Nienawidzę swojego imienia i on to wie. Czasem mam wrażenie, że mówi tak specjalnie. – Słuchaj na lekcjach...

– Oczywiście. Niczego innego nie mam w planach. – Chciałam, żeby to zabrzmiało jak żart, ale chyba mi nie wyszło.

– Lepiej już idź, zajmij sobie przedział, bo pociąg odjedzie bez ciebie.

– Racja. To... Pa.

Lucjusz poklepał mnie po plecach, Narcyza pogłaskała po głowie, a na samym końcu Draco wtulił się we mnie i chyba nie chciał puścić.

– Będę tęskniła.

– Ja też.

– Dobrze, dobrze, zaraz się spóźnisz, moja panno.

– To ja idę.

Znalazłam pusty przedział, przynajmniej to. Ciągle mijałam bandy dzieciaków biegających po wagonach. Żenada. Zostawiłam walizki, wyszłam na korytarz i wychyliłam się przez okno. Stres coraz bardziej dawał o sobie znać, a ja nadal nie znałam jego przyczyny. 

– Draco! - zawołałam, a jego blond czupryna natychmiast odwróciła się w moją stronę.

– Fajny chociaż ten pociąg? - zapytał, gdy razem z rodzicami podszedł bliżej.

– Ujdzie w tłoku – uśmiechnęłam się i w tej samej chwili pociąg ruszył. – Do zobaczenia!

– Powodzenia, Katy! 

Zaczął mi machać, a ja jemu, aż straciłam go z pola widzenia.

W jednej chwili dotarło to do mnie. Powód tego strachu i lęku... To jest śmieszne i straszne zarazem. Ja się bałam. To był strach przez rozłąką. Rozłąką z ludźmi, z którymi przez tak długi czas nie chciałam, by cokolwiek mnie łączyło...