1. Pierwsze wrażenie.

Zapraszam was na pierwszy rozdział historii Kathariny! Na początku chciałabym podziękować  osobom, które komentują mojego bloga i czekają na rozdziały, to naprawdę motywuje! No i przeprosić, że notka nie pojawiła się na czas... Miałam dużo na głowie i nie zdążyłam. Bez zbędnego cackania – miłego czytania.

Byłam sama w przedziale. Nikt mi nie przeszkadzał. Mogłam czytać książkę we względnej ciszy. To chyba jakaś obsesja. Od jakiegoś czasu, gdy nie mam nic do roboty, robię tylko jedno – czytam książki. A od jakiegoś czasu mam dużo wolnego czasu. Zwykle rodzice dawali mi dużo obowiązków, zadań. A przez ostatni miesiąc jakby próbowali mnie unikać. A może to ja próbowałam unikać ich? W każdym razie zaszywałam się w swoim niedużym pokoju i czytałam podręczniki. Niektóre po kilka razy, w ramach powtórzeń. Tak, ostatnio mam bardzo dużo wolnego czasu.

Zmusiłam się do sięgnięcia po książkę Ciemne moce: poradnik samoobrony, po którą sięgnęłam po raz pierwszy w dzień moich jedenastych urodzin, czyli wczoraj. Obchodziliśmy je, choć dość krótko, jak zwykle. Lubię to robić. Lubię zdmuchiwać świeczki na torcie, których co rok przybywa. Coraz bardziej zbliżam się do pełnoletności. Coraz bardziej zbliżam się do ucieczki. 

Przeczytałam tylko pierwszą stronę, na więcej wtedy nie miałam ochoty. Nie ciągnęło mnie, żeby poznawać tę całą samoobronę. Bo po co? Umiem zadbać o siebie i to, żebym nie wciągnęła się w żadne tarapaty. Aczkolwiek ta wiedza przyda mi się w szkole i będziemy ją omawiać, więc niechętnie zaczęłam czytać dalej, żeby być przygotowaną. Pierwsze wrażenie przed nauczycielami jest najważniejsze.

Nagle coś, a raczej ktoś, powstrzymał mnie od dalszej lektury. Usłyszałam pukanie w szybę w drzwiach od wagonu, więc odwróciłam głowę w tamtą stronę. Zza szyby dostrzegłam postać dziewczynki, była na oko w moim wieku, miała długie, blond włosy spływające kaskadami po jej plecach, duże, niebieskie oczy oraz zarumienione policzki. Oprócz tego wyglądała całkiem zwyczajnie. Zaczęła otwierać drzwi, a ja zamknęłam książkę. Z progu zapytała:

– Przepraszam, czy mogłabym tu usiąść? – wskazała na miejsca naprzeciw mnie. Skinęłam głową. – Dziękuję. – Niepewnie usiadła. Jej głos był delikatny, ale spięty. – Wszędzie pozajmowane miejsca. – Uśmiechnęła się lekko do mnie, a ja spróbowałam odwzajemnić ten gest, ale średnio mi się to udało. – A tak w ogóle to jestem Ileene! A ty?
No nie, teraz muszę odpowiedzieć. Nie chciałam z nikim dzielić przedziału. Nie chciałam z nikim rozmawiać. Teraz, gdy ten plan nie za bardzo się udał, chciałam przez całą drogę się nie odzywać, ale to też nie za bardzo mi wyszło. Myślałam, że o to nie zapyta, ale teraz nie mam wyboru (ugh) i muszę się przedstawić. Przecież... I tak wszyscy poznają moje nazwisko przy Ceremonii Przydziału. W takim razie co mi tam.

– Jestem Katharina. Katharina Malfoy. – Ech, to zabrzmiało zbyt nonszalancko! Teraz będzie mnie do nich porównywać, a tak bardzo tego nie chciałam. Zrobiła duże oczy, a potem zapytała:

– Malfoy? Nie wiedziałam, że oni... Że twoi rodzice mają córkę. – Rodzice, tia...

– Skoro to moi rodzice, to chyba jasne, że jestem ich córką – odparłam chłodno. Chyba nigdy nie skłamałam tyle razy w jednym zdaniu.

– Jasne, tak... – speszyła się. – Po prostu...

– Jestem adoptowana – wyrzuciłam z siebie – jeśli to ciebie aż tak interesuje. 

– Och... W takim razie przepraszam, jeżeli w jakiś sposób cię uraziłam...

– Nie szkodzi - powiedziałam szorstko.

Dziewczyna zwróciła wzrok w stronę okna. Nie miałam ochoty na dalszą rozmowę z nią. Pewnie dziwicie się, że tak prosto z mostu wyznałam jej to, że jestem adoptowana. Czemu miałam to ukrywać? I tak, i tak nigdy pasowałam i nie będę do nich pasować. I właśnie to tak bardzo mnie budowało.

Zaraz, zaraz... Ale czy tak chcę to wszystko zacząć? Już na początku nadszarpnąć sobie reputację i być postrzegana jak mój bezwzględny i zimny ojciec? Narcyza taka nie jest. Ale on... Nie. Nie chcę.

– Przepraszam – powiedziałam po długiej chwili ciszy. Ileene spojrzała na mnie. – Nie powinnam...

– Nie ma sprawy. Rozumiem, że nie chciałabyś o tym rozmawiać. – Zaśmiała się pod nosem.

– Co?

– Nic... Tylko pomyślałam, że fajnie by było mieć jakąś koleżankę w nowym miejscu.

Ta odpowiedź totalnie mnie zamurowała. Ja? Ja miałam być jej koleżanką? Przez chwilę nie wiedziałam, co powiedzieć, ale w końcu uśmiechnęłam się szczerze i powiedziałam:

– Rzeczywiście, byłoby fajnie. I tak na przyszłość – nie lubię, gdy ktoś zwraca się do mnie Katharino. Katy stanowczo wystarczy.

– Spoko. To... Jak myślisz, Katy, gdzie przydzieli cię Tiara?

Muszę przyznać, że za bardzo o tym nie myślałam. Ale mało mnie to obchodzi. Chociaż pewnie trafię do Slytherinu, do domu, którego darzę najmniejszą sympatią. Nie wiem, gdzie trafili moi prawdziwi rodzice, więc właściwie mogłabym trafić wszędzie, ale mój nieznośny (nawet dla mnie) charakterek jest nie do przebicia. Czemu nie darzę sympatią Slytherinu? To chyba jasne. To tam trafili moi przybrani rodzice. No i reszta rodzinki. Podobno jakiś wujek trafił do Gryffindoru... Nie wiem jakim sposobem, ale już chyba za późno, żeby się dowiedzieć.

– Nie wiem – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

– Ja chyba pasuję do Slytherinu – odparła z lekką nutą żalu w głosie. – Mój brat jest w Slytherinie. Mój... ojciec... też był w Slytherinie. Dziadkowie też.

– A mama? – usłyszałam swój głos. To pytanie chyba bardzo ją poruszyło, bo odwróciła wzrok, a jej głos jakby osłabł.

– Mama jako jedyna z rodziny była Gryfonką...

– Coś nie tak? – spojrzała w moje oczy, a ja dostrzegłam, że jest bliska płaczu.

– Moja mama nie żyje - wykrztusiła.

– Och, współczuję.

– Jeszcze raz ktoś mi to powie, a naprawdę zwariuję! – Uśmiechnęła się, choć łzy spływały stróżką po jej policzkach. – Jak można komuś współczuć, chociaż nigdy się czegoś takiego nie przeżyło? Straciłam dwóch rodziców na raz! – Na raz? – Ojciec odciął się od nas po śmierci mamy! Jakby zapomniał, że ma dzieci! – parsknęła śmiechem. – Nienawidzę go.

Zdziwiło mnie, że tak łatwo mi zaufała i opowiedziała mi o swojej tragedii rodzinnej. Nie powiem, było mi przykro. Dziewczyna, tak jak ja, straciła oboje rodziców. Poniekąd wiem, co czuje. Ja, żeby poczuć się lepiej, wylewam swoje uczucia na papier, a ona – jak wnioskuję – w innych ludzi. Tak też można.

– Cóż, ja chyba coś o tym wiem. – Usiadłam bok niej. Trudno mi było coś powiedzieć. – Coś się kończy, coś się zaczyna.

– To nie takie proste... Niby minęło już kilka lat, ale... Nie umiem o tym zapomnieć. Nie umiem przestać o tym myśleć.

– A może nie chcesz zapomnieć?

– Może... – Przetarła twarz i spojrzała w okno. – Chciałabym zapomnieć o jej śmierci. Nie o niej samej... Ale to się wyklucza. A ty? – Spojrzała mi w oczy, a ja poczułam, że przeszywają mnie na wskroś. Było w nich coś... Magicznego. – Wiesz coś o swoich rodzicach?

– Nie.

– A chciałabyś wiedzieć? – dopytywała się.

– Pewnie, że bym chciała. Jest tyle pytań, na które chcę znać odpowiedź.

– Na przykład? – Nie denerwowała mnie jej ciekawość. Wręcz przeciwnie – było mi bardzo miło, że ktoś chciał o tym ze mną porozmawiać.

– Kim są? Czemu mnie oddali? Czy... Czy kochaliby mnie...

– Na pewno.

– Co, na pewno?

– Na pewno by cię kochali. I kochają. Przecież chyba taki jest obowiązek rodzica, co nie?

– Tak, ale... – Nie za bardzo jej wierzyłam. – Przecież oni mnie nie znają...

– Można kogoś kochać i nie mieć tego świadomości.

Rozmowa bardzo nam się układała. Ileene intrygowała mnie swoimi odpowiedziami na moje pytania, i samą sobą. Była bardzo poważna jak na swój wiek, ale można było się z nią normalnie pośmiać. Pod tym względem byłyśmy podobne. Na swój sposób każda z nas dużo przeszła. Ja – oddana do sierocińca – musiałam nauczyć się dbać o siebie, o swoje dobro, już w najmłodszych latach swojego dzieciństwa. Ona – porzucona przez tatę – też nie miała wyjścia, musiała dorosnąć o wiele wcześniej, niż inni.

Dowiedziałam się o Ileene dużo rzeczy. Na przykład, że mieszka z dziadkami pod Londynem. Interesuje się Quidditchem. Nie przepadam za tym. Draco czasami potrafił całymi dniami gadać tylko o tym, o wynikach meczu, jaką to miotłę sobie kupi, że będzie kapitanem drużyny i tak dalej. Mnie to nudziło, kilka osób lata za jakimiś śmiesznymi piłeczkami, i co? Ta gra jest bez sensu.

– Wspominałaś, że masz brata – zagaiłam, gdy tematy zaczęły powoli się wyczerpywać.

– Tak, starszego. Jest na piątym roku i strasznie się puszy, bo został prefektem! Pff... Nie jest taki zły. Choć lubi mnie drażnić i jest trochę nadopiekuńczy.

– Przykład typowego starszego brata – zażartowałam.

– Prawda. A ty masz młodszego, nie?

– Tak, o trzy lata. Ma na imię Draco.

– O, dobrze się składa! – rozpromieniła się. – Może spróbowałabyś mi wytłumaczyć logikę starszego rodzeństwa?

– Co? Nie. Ja... Chyba nie jestem nadopiekuńcza...

– Oj tam, każdy taki jest! Jeszcze zobaczysz – puściła do mnie oczko.

Trochę o trwało, nim spostrzegłyśmy, że za oknem robi się ciemno. Byłam coraz bliżej Hogwartu, ale stres jakby się ulotnił. A może właśnie tego się bałam – samotności? W domu nigdy nie byłam sama – nawet gdybym nie wiadomo jak chciała. Pilnowano mnie, i to chyba nawet za bardzo. Ale nigdy nie dałam im powodu, żeby mogli mnie ukarać czy coś w tym stylu. Mam Ileene, nie będę samotna. Nie muszę się bać. Jeszcze nie ufam jej na tyle, żeby zdradzić jej moje plany, sekrety, głębsze przemyślenia. Ale świadomość, że mam kogoś, kto mnie wysłucha, jest szczególnie kojąca. Ona nie popatrzy na mnie, jak na kogoś obłąkanego, co czasami robił Lucjusz.

Hogwart zrobił na mnie wielkie wrażenie. Ten zamek jest ogromny! Słyszałam, że jest tu duża biblioteka. Muszę ją odwiedzić. Ostrożnie przekroczyłam próg, jakbym się bała, że zaraz nastąpię na jakąś minę, czy coś w tym rodzaju. Nasycałam wzrok widokami, jakby to wszystko miało zaraz zniknąć. W końcu jakaś nauczycielka przyprowadziła nas do Wielkiej Sali. Nie pamiętam jej nazwiska, przez chwilę się wyłączyłam, żeby się rozglądnąć i to mi umknęło. Pomieszczenie było ogromne, z pięcioma stołami – cztery, jak się domyśliłam, dla uczniów, a jeden dla nauczycieli.

Za dużo myślałam, nie mogłam się na niczym skupić. Bardzo mi zależało, żebym była z Ileene w jednym domu. Jej nazwisko wyczytano jako pierwsze:

– Burnst, Ileene!

Burnst? Skądś to nazwisko kojarzę... Ach, no tak. Tak się nazywał jeden z kolegów mojego ojca, często do niego przyłaził, niby to w sprawach biurowych, ale nie jeden raz słyszałam, jak popijali whisky w biurze Lucjusza, który przylega jedną ścianą do mojego pokoju. Zwykle jest tam cicho, ale gdy przychodzą do niego koledzy po fachu... Nie wiem, co oni tam robią. W każdym razie to nie ma nic wspólnego z pracą. A jak mu tam było? Philip? Tak, Philip Burnst. Czy to możliwe, że jest tatą Ileene? Cóż, jeśli tak, to jeszcze bardziej go nie lubię.

Ledwo się skapnęłam, gdy Tiara zawołała:

– SLYTHERIN!

Od stołu Ślizgonów dało się słyszeć głośne ryki i wiwaty, ja się nie odwracałam, stałam jak na baczność. Nie wiem, czy to mnie ucieszyło, czy raczej na odwrót. Muszę się znaleźć w Slytherinie, choć przed jakimiś pięcioma sekundami nawet bym o tym nie pomyślała. Wpadłam w jakiś trans i teraz myślałam tylko o tym.

Ocknęłam się, gdy usłyszałam moje nazwisko:

– Malfoy, Katharina!

Nogi same ciągnęły mnie w stronę drewnianego stołka. Czułam na sobie spojrzenia wszystkich osób w tej sali, i to nie było miłe uczucie. Wdrapałam się na stołek, a ktoś wcisnął mi Tiarę na głowę, tak, że zasłaniała mi widok. Zamknęłam oczy i myślałam tylko o tym, żeby nic nie myśleć.